یکی از برنامه‌هام این ه که یه پیج بزنم و اطلاعات اشتباه همراهان بیمار رو که ناشی از عدم سواد سلامتی هست، پوشش بدم. یه کار حرفهای ه و نیاز داره به وقت برای طراحی مناسب و ... . یه پیج دیگه هم بزنم برای نوشتن درمان‌ها و ...؛ با اولویت اولی. تنهایی هم نمی‌شه. ولی کاش بتونم!
بعضی بیماری‌ها و رشته‌ها طوری‌اند که تو بخوای هم، نمی‌تونی مهربون و خوش‌برخورد بمونی! تنوع فرهنگی زیاد، سطح فرهنگی و اکادمیک متفاوت، سوال‌های زیاد همراهان بیمارها و اطلاعات اشتباهشون و اصرارشون بر نفهمیدن! و ...، مدنی و روتیشن قلب، علاوه بر سیستم نرسینگ مزخرفش، این خاصیت رو هم داشت!
۲۹
آذر
مهم‌ترین چیزی که تو روتیشن قلب نظرم رو جلب کرده، عوارض قلبی کووید ه! واقعاً فاجعه هست! خیلی از بیمارها قبل از بلوک قلبی/سکته/میوکاردیت و ... علایم کووید داشته‌اند!
۲۴
آذر
فیزیوپات رفتم بخش، دیدم انترن آقا داره یه پروسیجری انجام می‌ده رو یه خانم مسن. رفتم جلوتر پرسیدم گفت تپ مایع آسیت. یکی دو دقیقه صبر کردم بعد دیدم که حالم داره بد میشه. جلو چشمام سیاه میشه و حالت تهوع دارم. پیشرفتی که کرده بودم این بود که در لحظه از هوش نرفتم و قبلش آلارم گرفتم. از همون موقع تپ مایع آسیت برام یه کار خفن به نظر رسید! امروز که انجام دادم تنها بودم باز (کمک بهیار بود فقط) و خب، نه سخت بود، نه کار و دقت خاصی نیاز نداشت، ساده‌ترین کار ممکن ه که همه می‌تونند انجامش بدن!
اول صبحی رفتم بالاسر یه مریض که رگ داخل آرنجش رو زده بود و بند نمی‌اومد.. به همراه مصرف کلی قرص.. از نظر اموشنال خیلی حالمو بد کرد، همزمان علایم نزدیک به فینت هم پیدا کردم.. کلا از صبح بالای سر همه‌ی مریض‌ها حالم همینه الان. پاهام سست میشن، حالم بد میشه.. کاش این ۳.۵ ساعت هم زود تموم بشه ... :( حالم خیلی بده. مایع آسیت یه مریض دیگه هم مشکل پیدا کرده. نمی‌دونم واقعاً چیکار کنم. حس عجز همراه با حال بد! خانم دکتر می‌گفت که فالتی انجام نداده‌ام، ولی من خودم می‌دونم که انجام دادم! مایع آسیت بیمار دوم اولش شفاف و زرد بود. بعداً بعد ترای برای عمیق‌تر شدن خونی و حتا لخته شد.. جثه بیمار خیلی کوچیکه بود ... کاش می‌فهمیدم..
۱۵
آبان
موی سفید :))
سر شب، قبل اومدن سر کشیک گریه کردم. علتش هم خستگی بود! دیروز بعد کشیک نتونستم بخوابم و بدون خواب اومدم کشیک فعلی! امروز هم تا ۱۰ کلاس داریم، بعدش یه جلسه‌ی شبیه‌سازی آمادگی برای مرحله دوم گروهی! یعنی حداقل تا ۷-۸ شب نمیتونم بخوابم .. بعد پشت تلفن با مامان حرف می‌زدم داشتم شرایط رو می‌گفتم یهو دلم برای خودم سوخت گریه‌ام گرفت. :))
حالا هم خودمو تو آینه آسانسور دیدم، دیدم عه، موی سفید! :)) اینا مواقع فشار و اضطراب میان و بعد می‌رن و الان اومدن باز :))
پاهام واقعاً درد می‌کنند. بعد دردش اینطوری ه که تا راه می‌رفتم دردش قابل‌تحمل‌تره، وقتی می‌شینم احساس می‌کنم پاهام دارن ورم می‌کنند، ۳-۴ ساعت بعدش داغون میشه احساسات پاهام!
کنار همه‌ی اینا، علارغم همه‌ی این شرایط، واقعاً حس لذت دارم!
۱۱
آبان
همراه دو نفر از بیمارها جداگانه بهم گفتند «چه دلی داری اینا رو بخیه می‌زنی» و من تو دلم شاد بودم و می گفتم «تا همین ماه پیش پس می‌افتادم، نمی‌دونم یهویی چی شده که انقدر با علاقه تلاش دارم سوچورهایی بزنم که کمترین رد ازشون بمونه!»
۰۹
آبان
چیزی که مریض می‌بینه:
- تعداد زیادی پزشک که یا نشسته‌اند، یا با هم حرف می‌زنند، یا شرح حال می‌گیرن و می‌رن و دیگه کاری نمی‌کنند.
واقعیت:
- تعداد زیادی اینترن و رزیدنت میان مریض رو می‌بینند، اما نمی‌تونند/نمی‌دونند کاری بکنند، یکی یکی زنگ می‌زنند به سال‌بالایی تا بیاد که سال‌بالایی بیاد و به سال آخر زنگ بزنه و سال آخر زنگ بزنه به اتند و کاری کنه! حالا اگه مشاوره‌ی تخصص‌های دیگه هم اوردر بشه این فرآیند ضرب‌در تعداد مشاوره‌ها میشه. این وسط هم هرکی پاش رو می‌ذاره اورژانس براش کلی عکس‌برداری و ... اوردر میشه بدون اندیکاسیون؛ نتیجه اینکه یه مریض بدحال باااااییددددد ۳-۴ ساعت منتظر بمونه که مریض خوشحال که برای رایگان بودن خدمات اومده اورژانس از سی‌تی برگرده جا باز بشه برای مریض بدحال! نتیجه: ۶-۷ ساعت بیمار ول معطله. حالا الان آزمایشات انجام شد، عکس‌ها گرفته شد، یا الان باید اینترن «اسکل» باشه و پیگیر باشه و بره از اتند اوردر و ... رو بگیره تا مریض کارهاش انجام بشه، یا خودش بیاد و اصرار کنه که کسی بهش رسیدگی کنه! و اگه داد و بیداد نکنه کسی براش کاری نمیکنه و میشه ۱۰ ساعت که هنوز هم تو اورژانس مونده!
سیستم مزخرفی ه واقعاً!
۰۸
آبان
رزیدنت هی می‌گه توضیح نده به مریض، اهمیت نده به مریض، گوش نده به مریض. خب باشه، ولی همین سعیدآقا مطابق توصیه‌ی شما هیچیش نیست و اگه نمی‌رفتم سراغ استاد نمی‌فهمیدیم که مهره‌ی کمریش شکسته و داره به نخاعش می‌زنه! شرح‌حالش تیپیک آسیب عصبی رو می‌گفت، دردی که به مورفین جواب نداده. نمی‌فهمم واقعاً! باشه بذار منم تو یه شیفتم ۴۱۱ مریض ببینم اونموقع اهمیت نمی‌دم، اما الان که می‌تونم حداقل اجازه بده با شرح و تفسیر بپرسم یا نگران مریض‌ها بشم یا پیگیرشون بشم!!!
۰۵
آبان
صبح به عنوان روز اول اورژانسمون در جلسه‌ی توجیهی استاد درباره‌ی مشاجرات و درگیری‌ها توضیح دادند! گفتند اگه دستگاه سونوگرافی و کامپیوتر و سیستم و ... رو زدند شکوندن اصلاً کاریتون نباشه، فقط اگه تهدید جانی نمی‌شدین برید به حراست اطلاع بدید! اگه به من توهین کردند یقه‌ام رو گرفتند غیرتی نشید، حراست رو خبر کنید اگه می‌تونستید، اگه به خودتون فحش دادند به احترام روپوش سفیدتون چیزی نگید و به حراست گزارش کنید. بعد ادامه داد: این سمت کلاس (اشاره به ما دخترا) فکر می‌کنند چون خانمند از کتک و فحش در امان هستند، اصلاً اینطور نیست. همه‌امون کتک می‌خوریم، با هم کتک می‌خوریم. :))
۰۱
آبان
اصولاً اینترن‌ها تا ساعت ۱۴ می‌مونند تو بخش، بعدش که کشیک محسوب میشن شماره‌اشون رو می‌ذارن و مواقع نیاز نرسینگ باهاشون تماس می‌گیره. امروز اولین روز کشیک اینترنی من بود. از ساعت ۱۴ نشستم تو بخش. البته دلیلش این بود که در پاویون هم کاری نداشتم، کتابی هم همراهم نبود که بخونم! چاره‌ی دیگه‌ای نداشتم!
الان شف رزیدنت داخلی (دکتر زرین) اومدند دیدند تو بخشم، نرس هم گفته که «بهش گفتیم اینجا چیکار می‌کنی، گفت روز اولمه»، بهم گفت پاشو باهام بیا ارشادت کنم :)))))))) تو راه پند و موعظه که کارت تموم شد زود بیا بالا، اونجا بخش کروناعه، مطمئن باش اگه کاری باشه حتا اگه شماره نذاری پیدات می‌کنند :))))))) بعد رزیدنت سال دو یا سه داخلی رو دیدیم، دکتر زرین بهش گفتند «خانم دکتر اینترنمون فیکس نشسته تو بخش، ارشادش کن=))» وای! خدااااا :))))))))
۲۹
مهر