کاش تو المپیاد پیارسال مدال میآوردم که حسرت به دل نمونم..
معمولی بودن خیلی بده. مخصوصاً وقتی از بچگی فکر میکردی معمولی نیستی. چشمت رو باز میکنی، میبینی نه انقدری درس بلدی، نه انقدری تونستی دستآورد علمی داشته باشی، نه انقدری مهارت داری، نه استعداد زبان داری، نه استعداد دخترانگی، و نه چیز دیگه.. تا اینجا هم به ضرب و زور خانواده رسیدی! معمولی بودن واقعاً بده، ناراحتکنندهست، معمولی بودن اندوهگینکننده ست.