وقتی چیزی دلم خواسته و تهیه نکردم، و بعداً تهیه‌ش کرده‌ام، اون حس لذت رو اصلا حس نکردم و حتا کمی بدم هم اومده. نمی‌دونم اثر انتظار و اجابت دیرهنگام ه یا برای من اتفاقی پیش اومده.
امسال دانشگاه‌های سراب، مراغه و خوی هم دانشجوی پزشکی می‌گیرن.. هرچه برای این جمله و برای آینده‌ی پزشکی این مملکت گریه کنم باز هم کمه.. لعنت به همه‌تون، لعنت به همه‌تون.
۱۶
مرداد
آخرین دوره‌ای که نظم داشتم سوم دبیرستان بود. بعدش در دوره‌ی پیش‌دانشگاهی هیچ نظم و برنامه‌ای در زندگی‌م نبود، اون سال حس لذت هیچ‌کاری نکردن و تن‌پروری زیر زبانم مزه کرد، سال‌های بعد تا الان هم همین بودم و هستم. اما همیشه حس بی‌کفایت بودن رو دارم. حس ضعیف بودن. حس بی‌ثمر بودن، به هیچ‌چیزی نرسیدن .. درحالی که قبلاً قوی بودم ، نظم داشتم، و تن‌پروری نمی‌کردم.
چند روز پیش در استوری روان‌درمانگر عزیزم، خانم دکتر عطارد دیدم نوشته [مضمونا] «پشتکار و نظم هم درد داره، اما دردش با گذر زمان کم میشه، اما هیچ‌کاری نکردن میشه پشیمانی که با گذر زمان دردش بیشتر میشه.» تلنگر بود برام. خیلی خیلی حرف مهم و یادآوری به جایی بود ..
۱۵
مرداد