صبح رفتم با دکتر علای عزیز صحبت کردم که اگه امکانش باشه به عنوان اینترن کشیک بیام و اورژانس بایستم تا مسلط بشم. ایشون هم موافقت کردند و گفتند که در کشیک‌های ایشون حاضر باشم. 🤩
تو همین دی ماه باید برم اتاق عمل و اینتوباسیون رو هم کار کنم! نمی‌دونم با کدوم استاد حرف بزنم!
امروز یه کوچولوی ۱۱ روزه رو آورده بودن درمانگاه، خیلی نرم بود، خیلیا! :)) اسمشم محمدیارا بود. خیلی اسم خوبی بود واقعاً، خوشم اومد. :) بعد استاد که شکمش رو معاینه می‌کرد یهو چشماش رو باز کرد، سمت استاد نگاه کرد، چپ‌چپ :)))) آخه بچه ۱۱ روزه اینطور جدی نگاه می‌کنه؟ :))) خیلی خوردنی بود واقعاً، دلم می‌خواست بدنش به من کلاً. :)))) عزیزم 😍❣️❤️
- بچه‌های تازه متولد شده کلاً خوبن، حس زندگی دارن، خیلی حس زندگی القا می‌کنند به آدم.
- نرمالو‌ها :( ❤️
متأسفانه چرخه‌ی سیرکادین circadian ام طوری شده که فقط شب‌ها میتونم مطالعه کنم و این یعنی باید از این بعد شب‌ها بیدار بمونم وگرنه تا آخر چرخه چیزی نمی‌تونم بخونم!
- یه زمانی دوست داشتم از این آدم‌ها باشم. الان هستم.
- واقعاً عصر و غروب و شب تا ۱۰-۱۱ برام اوقات پرت شده‌اند!
این روزهای اینترنی‌ام که بعد کشیک از بی‌خوابی و خستگی حالت تهوع می‌گیرم، یا تو اتوبوس تا رسیدن به مقصد انقدر عمیق خوابم می‌بره ۲-۲.۵ ساعت که چیزی از سر و صدای اطراف نمی‌فهمم، یا حس خالی شدن داخل پیشانی‌ام و تلوتلو خوردن‌هام، برام نشانگر سختی‌های ارزشمند هستند. تمام این حالات رو که تجربه می‌کنم هر سری، نوع خاصی از لذت و دوست‌داشتنشون رو هم دارم.
توی بیمارستان مدنی یا حتا اواخر آبان در امام رضا لود بیمار کرونایی واقعاً کم بود، خیلی کم! در اورژانس بیمارستان کودکان کلی بچه‌ی دبستانی و کوچکتر داریم که تیپیک علایم کرونا هستند و همگی از یه بچه‌ی دیگه علامت‌دار شده‌اند! بچه‌های زیر ۱۲ سال!
قدرت واکسن رو می‌شه به وضوح دید! قدرت علم رو!
کلی وقت و انرژی می‌ذاری تا مکانیسم فیزیولوژیک و پاتوفیزیولوژیک شرایط و اختلال خاصی رو بخونی، دوباره میخونی تا تو ذهنت بمونه و مرتب بشه و خلاصه نویسی هم می‌کنی که تثبیت بشه، فرداش دوباره یادت می‌ره چی‌چی بوده.
وقتی می‌فهمم یک بیمار -مخصوصاً وقتی جوان هست و یا کودک ه- مبتلا به سرطان هست دست و پام رو گم می‌کنم و واقعاً نمی‌دونم چطور برخورد کنم که حس بدی منتقل نشه به بیمار! و همین گم کردن دست و پا و مکث و حالت چهره‌ی نگرانم کاملاً اون حس بد رو منتقل می‌کنه به بیمار! حتا نمی‌دونم باید عادی و طبیعی برخورد کنم و یا حس همدلی رو بهش برسونم! وقتی که بیمار End Stage هست اوضاع وخیم‌تر هم می‌شه.
- من که می‌دونم چرا این دو هفته رو می‌خوام زودتر تموم بشه. .. و چرا نوت نمی‌نویسم..
بنال بلبل اگر با منت سر یاریست
که ما دو عاشق زاریم و کار ما زاریست
در آن زمین که نسیمی وزد ز طره دوست
چه جای دم زدن نافه‌های تاتاریست
بیار باده که رنگین کنیم جامه زرق
که مست جام غروریم و نام هشیاریست
خیال زلف تو پختن نه کار هر خامیست
که زیر سلسله رفتن طریق عیاریست
لطیفه‌ایست نهانی که عشق از او خیزد
که نام آن نه لب لعل و خط زنگاریست
جمال شخص نه چشم است و زلف و عارض و خال
هزار نکته در این کار و بار دلداریست
قلندران حقیقت به نیم جو نخرند
قبای اطلس آن کس که از هنر عاریست
بر آستان تو مشکل توان رسید آری
عروج بر فلک سروری به دشواریست
سحر کرشمه چشمت به خواب می‌دیدم
زهی مراتب خوابی که به ز بیداریست
دلش به ناله میازار و ختم کن حافظ
که رستگاری جاوید در کم آزاریست
فال حافظ یلدامون :)
- بمونه به یادگار که یلدای ۱۴۰۰، من کشیک بیمارستان قلب مدنی بودم. و چقدر مریض کم بود! انقدر که مردم مشغول هستند، دیگه وقتی نداشتند که الکی به اورژانس مراجعه کنند!
قلب تموم شد، با همه‌ی غر زدن‌های طول دوره، اما به نظرم خوب و لذت‌بخش و مفید بود برام! دلم نمی‌خواد تموم بشه، اما شد. از عملکردم ۱۰۰ درصد راضی نیستم، ولی تا حد خوبی خوشحالم!
شب امتحان، ثبت بشه که از صفحه ۱۱۸ شروع کردم و وقتی فصل تموم شد متوجه شدم که صفحه ۱۸۴ ه. انگلیسی، در یک ست مطالعه! امید است که یاد گرفته باشیم!
