تصمیم به بازگشت

بعد از مدت‌ها تصمیم گرفته‌ام بنویسم و نوشتن را در روزمرگی‌هایم به عادت تبدیل کنم.

از وقتی از پشت لپ‌تاپ برخاسته‌ام، از اوایل سال 1400، دیگر نه نوشته‌ام و نه توانی برای نوشتن در خودم احساس کرده بودم. گمان می‌کردم آدمی گنگ شده‌ام. ولی اینبار تلاش خواهم کرد دوباره پشت لپ‌تاپ بنشینم و بنویسم.

 

اگر خدا بخواهد در همین ماه پیش رو طبابتم را آغاز خواهم کرد. و با توجه به ترجیحی که دارم احتمالاً پزشک اورژانس بشوم. دوست دارم روزمرگی‌هایم را بنویسم و نمیدانم وبلاگ جدیدی برای مطالب پزشکی‌ام باز کنم یا در وبلاگ خودم ادامه بدهم ..نظر شما چیست؟

طرح

هنوز چند روزی تا اتمام بیمارستان و دفاع فاصله دارم، ولی استرس نخونده‌ها و مباحثی که بلد نیستم از الان درگیرم کرده. دوست دارم برای طرح برم اورژانس. می‌خوام طبابت کنم. ولی احساس می‌کنم خوب بلد نیستم! امیدوارم بتونم و بتونم. بعداً میام و می‌گم نتیجه‌ چی شد و اوضاع چطوری ه.

کاش

کاش من هم زیبایی داشتم. کاش سرشت من هم انسان آرام و متین و خوش‌اخلاقی بود. کاش من هم رفتارم جذابیت داشت. کاش من هم همون‌طور که به بقیه مهرورزی می‌کنم محبت دریافت می‌کردم!

کاش به دنیا نیومده بودم.

معمولی بودن ناراحت‌کننده است دوستان

کاش تو المپیاد پیارسال مدال می‌آوردم که حسرت به دل نمونم.. 

معمولی بودن خیلی بده. مخصوصاً وقتی از بچگی فکر می‌کردی معمولی نیستی. چشمت رو باز می‌کنی، می‌بینی نه انقدری درس بلدی، نه انقدری تونستی دست‌آورد علمی داشته باشی، نه انقدری مهارت داری، نه استعداد زبان داری، نه استعداد دخترانگی، و نه چیز دیگه.. تا اینجا هم به ضرب و زور خانواده رسیدی! معمولی بودن واقعاً بده، ناراحت‌کننده‌ست، معمولی بودن اندوهگین‌کننده ست. 

بهمن ماه

ترکیبی از مود پایین، نبود تمرکز، دنبال بهانه برای گریه، بلاتکلیفی و دودلی و تلاش برای خوابیدن برای تمام شدن روزها

رزیدنتی

ترکیبی از دودلی و خستگی و ناامیدی که با شرایط خستگی و البته شام و ناهار نخوردن پُست کشیک ترکیب شده.

 

رزیدنتی استریت

از نظر روحی دوست دارم بشینم روزی ۸-۹ ساعت درس بخونم برای آزمون رزیدنتی، ولی متأسفانه باید برم طرح.
امیدوارم این سه ماه هم تموم شه برم طرح بعد بشینم هی بخونم و تست بزنم تا یه سال. :‌‌(

برای مهسا

از روزی که خبر کشته شدن مهسا امینی رو شنیدم بسیار خشمگین و عصبانی بودم. هنوز هم خشمگینم و از اینکه نمی‌تونم خشمم رو فریاد بزنم از خودم ناراحتم.

این ۱۴ روز برای من روزهای عجیبی بودند. تمرکزم کم شده، انگار رو فضام، انگار که غم خودم باشه، خواهر خودم باشه، و در عین حال از شعار زن زندگی آزادی چنان شوقی دارم که آرزو می‌کنم دوباره به حسرت و آرزو تبدیل نشه..

- آهنگ «برای..» شروین حاجی‌پور، هر سری گوش می‌دم بهش همزمان گریه هم می‌کنم. برای این همه برای غیرتکراری..

انتظار

وقتی چیزی دلم خواسته و تهیه نکردم، و بعداً تهیه‌ش کرده‌ام، اون حس لذت رو اصلا حس نکردم و حتا کمی بدم هم اومده. نمی‌دونم اثر انتظار و اجابت دیرهنگام ه یا برای من اتفاقی پیش اومده.

پزشکی نازنینم

امسال دانشگاه‌های سراب، مراغه و خوی هم دانشجوی پزشکی می‌گیرن.. هرچه برای این جمله و برای آینده‌ی پزشکی این مملکت گریه کنم باز هم کمه.. لعنت به همه‌تون، لعنت به همه‌تون.